Het moet mij van het hart. Het was een bijzondere ervaring. Iedereen had hetzelfde meegemaakt. Het verlies van je vrouw, je man, je moeder, je vader, je oma om er maar een paar te noemen.
Dus eenzamer, verdrietiger etc. als de ander kon je niet zijn. Maar erover praten met de ander was al een belevenis op zich zelf.

Het in een kring staan en even zeggen wie je bent, waarom je meeliep en aan wie je speciaal dacht had iets confronterends en daarnaast iets zoiets eerlijks.

Ik ging er heen ook uit een soort van nieuwsgierigheid meen ik.
Ik ben nu al nieuwsgierig naar de volgende keer omstreeks 20 december 2016. Geef me nu al op.

Namen onthouden gaat mij zeer slecht af dus maar zo:
Heeeeel erg bedankt iedereen: voor het idee, initiatief, organisatie, grensverleggend, sfeer, eerlijkheid etc.

Ervaring van een meneer