Agenda Samen wandelen voor nabestaanden

De wandelingen vinden plaats in ieder seizoen. Symbolisch staat deze voor het patroon van leven en sterven, loslaten en vernieuwen. We wandelen in en rondom Vianen.

Verzamelen bij Uitvaarthuis Vianen, Sparrendreef 8.

Inloop vanaf 10.00 uur met koffie/thee en wat lekkers.
Start wandeling om 10.15 uur vanuit Uitvaarthuis Vianen.
Einde wandeling ca. 11.30 uur.

Aan­melden voor de wandeling kan via het contactformulier of (0347) 326128.

Data 2023/2024

Zondagochtend 15 oktober Herfst
Zondagochtend 4 februari Winter
Zondagochtend 14 april Lente
Zondagochtend 30 juni Zomer

Wij ontmoeten u graag!

 

Het moet mij van het hart. Het was een bijzondere ervaring. Iedereen had hetzelfde meegemaakt. Het verlies van je vrouw, je man, je moeder, je vader, je oma om er maar een paar te noemen.
Dus eenzamer, verdrietiger etc. als de ander kon je niet zijn. Maar erover praten met de ander was al een belevenis op zich zelf.

Het in een kring staan en even zeggen wie je bent, waarom je meeliep en aan wie je speciaal dacht had iets confronterends en daarnaast iets zoiets eerlijks.

Ik ging er heen ook uit een soort van nieuwsgierigheid meen ik.
Ik ben nu al nieuwsgierig naar de volgende keer omstreeks 20 december 2016. Geef me nu al op.

Namen onthouden gaat mij zeer slecht af dus maar zo:
Heeeeel erg bedankt iedereen: voor het idee, initiatief, organisatie, grensverleggend, sfeer, eerlijkheid etc.

Ervaring van een meneer

Af en toe duikt de zon door wolken, terwijl we ons verzamelen op de parkeerplaats. Antoinette begeleidt ons naar de ingang van de beeldentuin. Een beeld in de vorm van een open deur. Voor de deur geeft ze de gelegenheid om onze naam te noemen en te vertellen wie we meenemen op de wandeling. Echtgenoot, echtgenote, zus, vriend, zwager, schoonzoon. Terwijl we dat delen, vallen de stralen van de zon in midden van de cirkel. Antoinette leest een gedicht voor over Aandacht. Dan lonkt de open deur van de beeldentuin. We lopen de deur door maar de tuin niet in. Ons pas leidt naar het bos.

Beerschoten is mooi, met brede lanen, smalle bospaadjes, weilanden en water. Het eerste deel is een open bos. Sporen van de lente ontbreken nog en het is fris en droogt. Ik wandel naast een inspirerende vrouw die vertelt over wat zij belangrijk vindt. Zij heeft vaker meegewandeld en vindt dat heel fijn. Ze verteld me over kaartjes die Antoinette vaak meeneemt. Het is zo bijzonder, zegt ze, dat je altijd een kaart trekt die echt bij je past, die klopt bij het gevoel van het moment.

Ik vergeet om me heen te kijken, want ik luister naar de verhalen van mensen die naast me lopen. Jong, oud, we stappen stevig door en praten verder.

Het is niet makkelijk om je weg te vinden nadat je je levensgezel bent kwijt geraakt, verteld iemand anders mij. Ik luister naar de hobbels die genomen worden en twijfels over keuzes die gemaakt moeten worden. Het met elkaar delen, heelt.

Aan het einde komen we samen voor een kopje koffie. We praten over honden en aura’s. Over werk en genieten. En over aandacht. De wandeling terug naar de parkeerplaats is een goede afsluiting. Nog een laatste woord en een hart onder de riem. Lente laat op zich wachten, we kijken er naar uit.

Danielle van den Broek

Wandelen en delen in rouw is een combinatie van twee die prima werken. Ieder seizoen komen we één keer samen om de verbintenis met elkaar te voelen. We verzamelen op de afgesproken zondag op het vroege tijdstip van 9.30 uur bij het wandelgebied waar we elkaar dit jaar in ieder seizoen ‘tegen komen’. Het weer doet vaak gezellig mee en de omgeving is altijd een cadeautje. Aan het begin van iedere wandeling heet Antoinette iedereen welkom en vraagt of je een kaart wil trekken uit een stapel die rondgaat en of je daarbij dan jezelf wil voorstellen en voor wie of met welke reden je deze wandeling maakt.

Wat er op de kaart staat, onthoud je dan tot aan het eind van de wandeling, want dan gaat het boek met de uitleg rond of Antoinette stuurt je een mailtje met uitleg op verzoek.

Delen in rouw doet vermoeden van zwaarmoedigheid, maar verdriet delen maakt de ballast minder zwaar. Hoewel zeker tijdens het rondje voorstellen de meesten hun emoties naar boven voelen borrelen en het verdriet steekt. De wandeling duurt meestal ruim een uur en de meesten van ons wisselen regelmatig van loopmaatje. Het ‘tegemoet komende verkeer’ krijgt altijd een vriendelijk gedag of het nou een fietser, hond of wandelaar is. Pas was er zelfs een jong hertje wat ons met een bezoek vereerde…

Geweldig zo dicht bij de natuur. Het bos, de buitenlucht en de mensen zijn een welkome energiebron en het voelt ‘verbonden’. Want hoe zwaar verdriet ook weegt, je bent ook gezegend met dat wat er was. En deze regel telt voor iedereen: Als er één deur sluit, gaat er weer een andere deur voor je open!

Wilma Boerboom