Af en toe duikt de zon door wolken, terwijl we ons verzamelen op de parkeerplaats. Antoinette begeleidt ons naar de ingang van de beeldentuin. Een beeld in de vorm van een open deur. Voor de deur geeft ze de gelegenheid om onze naam te noemen en te vertellen wie we meenemen op de wandeling. Echtgenoot, echtgenote, zus, vriend, zwager, schoonzoon. Terwijl we dat delen, vallen de stralen van de zon in midden van de cirkel. Antoinette leest een gedicht voor over Aandacht. Dan lonkt de open deur van de beeldentuin. We lopen de deur door maar de tuin niet in. Ons pas leidt naar het bos.
Beerschoten is mooi, met brede lanen, smalle bospaadjes, weilanden en water. Het eerste deel is een open bos. Sporen van de lente ontbreken nog en het is fris en droogt. Ik wandel naast een inspirerende vrouw die vertelt over wat zij belangrijk vindt. Zij heeft vaker meegewandeld en vindt dat heel fijn. Ze verteld me over kaartjes die Antoinette vaak meeneemt. Het is zo bijzonder, zegt ze, dat je altijd een kaart trekt die echt bij je past, die klopt bij het gevoel van het moment.
Ik vergeet om me heen te kijken, want ik luister naar de verhalen van mensen die naast me lopen. Jong, oud, we stappen stevig door en praten verder.
Het is niet makkelijk om je weg te vinden nadat je je levensgezel bent kwijt geraakt, verteld iemand anders mij. Ik luister naar de hobbels die genomen worden en twijfels over keuzes die gemaakt moeten worden. Het met elkaar delen, heelt.
Aan het einde komen we samen voor een kopje koffie. We praten over honden en aura’s. Over werk en genieten. En over aandacht. De wandeling terug naar de parkeerplaats is een goede afsluiting. Nog een laatste woord en een hart onder de riem. Lente laat op zich wachten, we kijken er naar uit.
Danielle van den Broek